Kuilenseizoen in Canada

Met de komst van de lente breekt in Canada ook het kuilenseizoen aan. Wegens de weersomstandigheden zakt op talloze plekken het wegdek in. In Montreal kun je geen paar meter rijden zonder een scheur, een gat, een kuil, een hobbel, een put. „Het maakt een armzalige indruk.”

Door Frank Kuin

Montreal. In de bocht bij het opdraaien van Côte du Beaver Hall vanaf Rue Saint-Antoine is het voor de zoveelste keer raak. KABOEM! De cd-speler slaat over. Oei, de klap kan nooit goed zijn voor het rechter voorwiel. „Ik geloof dat we de vering zojuist hebben achtergelaten”, is de wrange standaardgrap bij een blik in de achteruitkijkspiegel. Maar pas op, want de volgende klap ligt op de loer. Blijf voor je kijken, want het wegdek van Montreal is een mijnenveld van zogenoemde nids de poule, ofwel ‘kippennesten’.

Kippennesten zijn kuilen en kraters in het wegdek, veroorzaakt door water dat onder het asfalt is gesijpeld, is bevroren en weer is gesmolten. In het Engels staan ze, eveneens zonder duidelijke aanleiding, bekend als potholes. Ze vormen een onontkoombaar ongemak voor elke Canadees die in de lente de weg opgaat. Want met de zomertijd breekt ook het kuilenseizoen aan: de aprilse dooi is net goed op gang gekomen, of het wegdek zakt op letterlijk duizenden plekken in de stad in elkaar. Je kunt geen paar meter rijden zonder een scheur, een gat, een kuil, een hobbel, een put.

Een zich ontwikkelend gat in het wegdek van Montreal, een ‘pothole’.

Neem de lange, rechte Boulevard René-Lévesque, die het centrum van Montreal doorkruist. Net voorbij de kruising met Rue Saint-Alexandre rijden we recht op een kloof af die enigszins aan de Grand Canyon doet denken. We weten dat ‘ie eraan komt, maar met een auto in de dode hoek is uitwijken onmogelijk. Zet je schrap – bom bom bom bom! „Moest je daar nou recht op afrijden?” Nou goed, niets meer aan te doen. Blijf bij de les, want om de hoek van Place du Frère-André zit de volgende krater. Op de bodem ervan kun je de oude straatkeien zien. Opgepast, we wijken uit tot half in de andere strook en rijden er midden overheen. Zigzaggend terug naar het midden, dwars over een ander gat, en mooi twee knallen op rij afgewend. Autorijden is slalommen hier.

Je zou kippennesten kunnen beschouwen als de prijs van het onderhouden van een wegennet bij een streng winterklimaat. „Het weer is een belangrijke factor”, zegt Noord-Amerika’s pothole-expert bij uitstek, Dr. Bala Ashtakala, transportingenieur aan Concordia Universiteit in Montreal. Volgens Ashtakala zit de oorzaak van de gaten in veroudering van het bindelement in het asfalt. „Na een jaar of twee wordt het broos en ontstaan scheurtjes”, zegt hij. „Water loopt eronder en bevriest, en drukt het wegdek op. Als er een vrachtwagen met een zware lading overheen rijdt, zakt het in en krijg je een gat.” Inbeukend verkeer holt de kuil vervolgens steeds verder uit. Een urban myth wil dat een mega-kippennest ooit een bestelwagen opslokte.

Een urban myth wil dat een mega-kippennest ooit een bestelwagen opslokte

„Kippennesten zijn universeel”, weet Ashtakala, die het fenomeen heeft uitgelegd voor kranten in Boston en New York, voor Discovery Channel en de BBC. In steden in het noordoosten van Noord-Amerika komen ze bijzonder veel voor wegens grote temperatuurschommelingen (van plus dertig tot min dertig in Montreal), grote hoeveelheden sneeuw, en tonnen aan zoute chemicaliën die ‘s winters worden gestrooid om het wegdek ijsvrij te houden. Die tasten het asfalt aan. „De beste oplossing is om elke twee à drie jaar de bovenlaag van het wegdek te vervangen”, zegt Ashtakala, maar daar heeft het stadsbestuur het geld niet voor over.

Toch verdwijnen jaarlijks tientallen miljoenen dollars in de bijna bodemloze putten. In Montreal alleen al zijn zo’n tweehonderd stadswerkers momenteel bezig met dichten, en wordt elk seizoen 2.500 tot 4.000 ton aan asfalt in de gaten gegoten. Om nog maar te zwijgen van reparaties aan auto’s, die volgens sommige schattingen jaarlijks in heel Noord-Amerika in de miljarden dollars lopen – van lekke banden tot gebogen wielen, gebroken schokdempers of chassisschade. „We lachen erom, maar het is niet zo grappig als je duizend dollar kwijt bent aan het repareren van een gebroken as”, zegt Ashtakala. Bovendien staat het lelijk, zegt hij. „Al die gaten in het wegdek maken een armzalige indruk.”