Shell ziet groot potentieel in olieboringen voor de noordkust van Alaska. Het energieconcern heeft miljarden dollars geïnvesteerd in plannen om er naar olie te zoeken. Maar toestemming laat jaren op zich wachten. Tegenstanders vrezen een olielek in het kwetsbare Arctische gebied, en vechten elke vergunning aan.

Door Frank Kuin

Montreal. De tijd dringt voor Shell in het Noordpoolgebied. Al jaren wil het energieconcern proefboringen uitvoeren voor de kust van Alaska – een onherbergzame regio die volgens schattingen een kwart van de olie- en gasreserves van het poolgebied bevat. Binnenkort moet blijken of Shell in de zomer van 2012 als eerste mag beginnen met boren in het moeilijk toegankelijke gebied voor de noordkust van het Noord-Amerikaanse continent.

Bijna 4 miljard dollar (ongeveer 3 miljard euro) heeft Shell in de afgelopen zes jaar geïnvesteerd in rechten en plannen om oliebronnen te zoeken in de Beaufortzee en de Chukchizee, in het Amerikaanse deel van de Arctische regio. Maar nog steeds mist het bedrijf, dat de olie-exploratie voor de kust van Alaska aanvoert, de complete reeks vergunningen om aan de slag te kunnen in het kwetsbare milieu van het poolgebied.

Shell hoopt volgend jaar twee oliebronnen aan te boren in de Beaufortzee en drie in de Chukchizee, tijdens het ijsvrije seizoen van juli tot oktober. Dit jaar moest het concern die plannen afblazen; nu staat het op het punt te beslissen of het logistieke voorbereidingen zal treffen voor het boorseizoen van 2012. Het besluit hangt samen met toestemming van diverse departementen – en beroepsprocedures tegen die vergunningen door tegenstanders.

Het boorschip Discoverer van Shell, waarmee de oliemaatschappij proefboringen wil uitvoeren bij Alaska (foto Shell / AP)

Vorige week nog spanden critici van de plannen, met name milieuorganisaties en inheemse bevolkingsgroepen, een procedure aan tegen een uitstootvergunning voor het ijsbestendige boorschip Kulluk, waarmee Shell aan de slag wil in de Beaufortzee. Een beroep tegen zo’n vergunning voor het boorschip Discoverer, dat het energieconcern wil inzetten in de Chukchizee, loopt. Het zijn slechts twee voorbeelden in een jarenlang vergunningsproces.

De langdurige procedures, ingegeven door vrees voor een olielek, vormen een bron van toenemende frustratie voor het energiebedrijf. ,,Het is tijd dat we vooruit kunnen,’’ zegt David Lawrence, vicepresident van Shell voor exploratie in het westelijk halfrond. ,,We wachten al erg lang. Ik ben betrokken geweest bij het aanboren van vierhonderd bronnen in andere delen van de wereld in de tijd dat we wachten op toestemming om te kunnen boren bij Alaska.’’

Lawrence, een veteraan van internationale exploratie bij Shell, schat de voorraad voor de kust van Alaska op 25 miljard vaten olie en 3.400 miljard kubieke meter aardgas. ,,De omvang van de prijs rechtvaardigt de moeite die we ervoor doen’’, zegt hij. ,,Het is een vooruitzicht van wereldklasse, naar verhouding op kleine dieptes in ondiepe wateren, onder relatief lage druk. Dat is een mooie combinatie voor zo’n grote reserve – zij het dat we te maken hebben met de uitdagingen van het poolgebied.’’

En daar zit het probleem. Tegenstanders van olieboringen voor de kust van Alaska voeren felle strijd tegen de plannen van Shell, veruit de grootste belanghebbende in het gebied met boorrechten voor meer dan 800.000 hectare zeebodem. Volgens hen moet er geen toestemming worden gegeven voor olieboringen in het poolgebied zonder bewijs dat oliebedrijven in staat zijn een mogelijk olielek te bestrijden onder de moeilijke omstandigheden van de regio.

Volgens US Geological Survey (USGS) is er geen methode is om gelekte olie op te ruimen in zeeijs.

,,Er bestaat simpelweg geen vermogen om te reageren op een olielek in het Arctische gebied’’, zegt Rebecca Noblin van het Center for Biological Diversity, een van de organisaties die de plannen van Shell aanvechten met juridische procedures. Vrees voor een olielek is hoog sinds de olieramp van BP in de Golf van Mexico, vorig jaar – een incident dat met grote moeite onder controle kon worden gebracht, ondanks relatief goed weer en goede bereikbaarheid van de ramplocatie op zeeniveau.

Bij Alaska zou het heel anders liggen, meent Noblin. ,,Het dichtstbijzijnde kustwachtstation ligt op een afstand van meer dan 1600 kilometer, we hebben geen technologie om met gelekte olie om te gaan, en we hebben te maken met barre weersomstandigheden.’’ Het nachtmerriescenario: een lek aan het einde van het boorseizoen, voordat zeeijs de wateren onbegaanbaar maakt. ,,Je zou een periode kunnen hebben van acht maanden waarin je niets kunt beginnen tegen een lek onder het ijs.’’

Shell bestrijdt dat. Volgens het energieconcern is het risico veel lager dan in de Golf, omdat de oliebronnen in veel ondieper water liggen – nergens dieper dan 50 meter – en onder lagere druk staan. Bovendien heeft het een uitvoerig plan ingediend om op een mogelijk lek te reageren, met onder meer eigen schepen om olie in te dammen en op te zuigen.

Zeeijsschotsen in Nunavut. Wegens de opwarming van de aarde smelt het zeeijs, en wordt het Noordpoolgebied toegankelijker.

Volgens Leah Donahey van de Alaska Wilderness League zijn die plannen ,,niet realistisch’’ voor de omstandigheden ter plaatse. ,,Wij willen dat de regering strengere eisen stelt aan Shell’’, zegt zij. ,,Laat ze met een reële test bewijzen dat hun methodes effectief genoeg zijn.’’ Ze verwijst naar een recent rapport van de US Geological Survey (USGS), waarin werd geconcludeerd dat er ,,geen methode is om gelekte olie op te ruimen in zeeijs.’’

Niettemin toont de Amerikaanse overheid een grotere bereidheid om boringen voor de kust van Alaska toe te staan. Na de ramp in de Golf stelde president Obama een moratorium in, maar dat is inmiddels opgeheven. Vorige maand kondigde zijn regering aan om vanaf 2015 meer rechten te willen verkopen voor boorgebieden in de regio. Oliebedrijven als ConocoPhillips en het Noorse Statoil hebben al boorrechten voor het gebied – en volgen nauwlettend de vorderingen van Shell.

,,Shell baant de weg voor andere bedrijven’’, zegt John Dunn, analist bij Wood Mackenzie in Houston. ,,Ze doorlopen alle procedures die je kunt verwachten in een nieuw gebied. Shell is behoorlijk vasthoudend geweest de afgelopen jaren, een indicatie voor het potentieel dat ze zien. Met hun wereldwijde ervaring zijn ze in een goede positie om een project als dit uit te voeren. Velen zullen de proefboringen nauw in de gaten houden.’’

,,Shell baant de weg voor andere bedrijven, velen zullen de proefboringen nauw in de gaten houden.’’

Voor Alaska zou een grote vondst door Shell een economische zege zijn, zegt zijn collega Chirag Sabunani. Olieproductie van landbronnen in de staat, een van de belangrijkste olieproducenten binnen de VS, is al jaren dalende. Als die trend doorzet, wordt de pijpleiding die olie uit Alaska naar het zuiden brengt, het Trans-Alaska Pipeline System (TAPS), over enkele jaren onbruikbaar wegens te lage volumes. ,,Een grote nieuwe vondst zou helpen om TAPS draaiende te houden en de staat geld op te brengen’’, aldus Sabunani.

Daarom pleiten politieke leiders van de staat voor grotere haast bij het vergunningsproces. In een brief aan Obama ondertekend door de gouverneur en senatoren van Alaska, stelden zij dat ,,het exploratieprogramma van Shell niet wordt geblokkeerd wegens gebreken aan de voorstellen’’, maar door ,,beroepen en processen bedoeld om vergunningen te vertragen of ongedaan te maken’’. Economisch is het volgens hen ,,dringend noodzakelijk dat bedrijven als Shell wordt toegestaan naar olie te zoeken voor de kust van Alaska.’’

Die oproep om voort te maken met het besluitvormingsproces is Lawrence van Shell uit het hart gegrepen. ,,We staan positief tegenover de regelgeving, maar we hebben wel beslissingen nodig op een redelijke termijn, en procedures die vereenvoudigd zijn en gecoördineerd, zodat we in staat zijn om te boren’’, zegt hij. ,,We hebben stap voor stap vooruitgang geboekt, ik heb goede moed.’’

This post is also available in: Engels

Tagged with:
 

5 Responses to Olie genoeg in Arctisch gebied, maar Shell moet wachten met boren

  1. […] tussen Rusland en Noord-Amerika; nu staat heerschappij in het gebied zelf op het spel – vooral toegang tot olie- en gasreserves onder de zeebodem. Een waarschuwingsstation in het Arctische gebied van Canada. Tijdens de Koude Oorlog dienden […]

  2. […] VS om sedimenten te onderzoeken die vanuit de Mackenzierivier zijn verspreid in de omgeving van de Beaufort Sea ten noorden van Canada en Alaska. De aanwezigheid van die sedimenten kan volgens de regels worden gebruikt om aan te tonen dat delen […]

  3. […] Shell, dat tot dusverre ongeveer 4,5 miljard dollar (3,4 miljard euro) heeft geïnvesteerd in een baanbrekende campagne om olie aan te boren voor de kust van Alaska. Shell heeft grote interesse in het Arctische gebied, dat volgens schattingen van de U.S. […]

  4. […] opwarming van de aarde. Volgens schattingen bevat het Arctische gebied 30 procent van de onontdekte olie- en aardgasreserves ter wereld. Ook kan scheepvaart er flink toenemen wegens de dramatische dooi van het […]

  5. […] andere miljardenprojecten in Noord-Amerika, zoals oliewinning in het poolgebied voor de kust van Alaska en winning uit schalievelden, zijn opgeschort omdat ze te duur zijn en te […]

Laat een reactie achter bij Ontwikkeling teerzanden is inzet felle strijd | frankkuin.ca Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *