Jacht op zeehonden is een cruciaal element van de cultuur van de Inuït van noordelijk Canada. In het stadje Iqaluit zijn gedode dieren op een zaterdag de inzet van een vilwedstrijd. ,,Mijn levensonderhoud hangt af van de jacht.’’

Door Frank Kuin

IQALUIT. Met gejuich begroet een menigte op een besneeuwd pleintje in Iqaluit een groepje jagers van de Inuïtbevolking. De jagers zijn net het hoofdstadje binnengereden van Nunavut, het semi-autonome gebied van de Inuït in noordelijk Canada, na een urenlange expeditie om te jagen op zeehonden.

Zeven dode zeehonden zijn vastgebonden op sleeën achter de sneeuwmobielen, hun bebloede schedels achterover, hun flippers levenloos. Kinderen bewonderen de prooi en raken de ronde lichamen van de dieren aan. Ze zijn nog blubberig, hun vacht nat en hard.

De jagers genieten van de eer voordat ze de zeehonden losbinden. Michael Qappik, een 36-jarige, forse jager in zwart sneeuwpak en donkere zonnebril, trekt de beesten één voor één met een haak aan de bek van de slee af, en sleept ze een eindje over de grond. Anderen pakken de zeehonden met twee man tegelijk vast om ze op het plein uit te stallen.

Qappik, vader van vier kinderen, jaagt op zeehonden om voor zijn gezin te zorgen. ,,We eten er een paar keer per week van,’’ zegt hij. ,,Ook geven we vlees aan ouderen.’’ Dat is conform de traditie bij de Inuït-bevolking, die is gewend te overleven in een van de meest onherbergzame streken op aarde door altijd te delen en voor elkaar bij te springen als dat nodig is.

Zeehondenvlees heeft voor de Inuït een veel hogere voedingswaarde dan de zuidelijke levensmiddelen die te koop zijn in de supermarkt van Iqaluit. Die zijn bovendien peperduur – een pak melk van twee liter, in zuidelijk Canada rond de 4 dollar, kost hier 7,95.

Behalve voedsel leveren de zeehonden ook bont op. Qappik verkoopt het op de lokale markt, aan mensen die er kledingsstukken en andere objecten van maken. Zelf heeft hij onder meer een broek en een tas voor zijn jachtgeweer van zeehondenbont, vertelt hij.

De zeehonden die vandaag zijn gevangen vormen de inzet van een vilwedstrijd op het plein. Op de borst van elk van de zeven dode zeehonden wordt een mes klaargelegd. Zeven deelnemers, allen Inuït van jong tot oud, staan klaar om hun vaardigheden te tonen aan de toeschouwers in een grote kring.

Leden van de Inuïtbevolking tijdens een vilwedstrijd in Iqaluit.

Een startsignaal wordt gegeven, en de zeehonden worden in hoog tempo door de buik opengesneden. Wit vlees wordt zichtbaar, en met het mes wordt de huid over beide zijden van het vlees losgemaakt. Zodra de vacht een handbreed los is, wordt hij vastgegrepen en wordt het lijf van de vacht losgeschud.

Inuït gaan op hun hurken rond de karkassen zitten en snijden met halfronde mesjes stukjes vlees los

Het gevilde lijk wordt verder aan stukken gesneden. Ingewanden komen tevoorschijn, badend in fel rood bloed. De overgebleven lichaamswarmte van de dieren komt als stoom vrij. Toeschouwers stromen naar voren, en plastic zakken komen tevoorschijn. Hompen losgesneden vlees verdwijnen in de zakjes, temidden van rode spetters.

Sommige Inuït gaan op hun hurken rond de karkassen zitten en snijden er met halfronde mesjes stukjes vlees uit los. Ze eten ze direct op – een illustratie van de betekenis van hun in onbruik geraakte naam, ‘Eskimo’s’: eters van rauw vlees. Een man in een dikke winterjas trekt met zijn tanden een stuk vlees open.

Een vrouw van de Inuïtbevolking in noordelijk Canada eet rauw zeehondenvlees.

Qappik lacht breed. Degenen in verre landen die vinden dat zeehondenjacht moet ophouden, zouden er beter aan doen eens te komen kijken hoe vitaal de jacht is voor de Inuït, zegt hij. Maar wat ze er ook van vinden, voegt hij lachend toe, ,,ik hou er zeker niet mee op. Mijn levensonderhoud hangt ervan af. Ik jaag elke week, als het weer het toelaat. Volgende week ga ik er weer op uit.’’

Tagged with:
 

2 Responses to Met halfronde mesjes snijden Inuït stukjes zeehondenvlees los

  1. […] en voor andere mensen die geen jagers in de familie hebben, en voor ouderen,’’ zegt hij. Die deelfunctie van de jacht is van groot belang in de traditionele cultuur van de Inuït, tot enkele tientallen jaren geleden een nomadisch volk dat overleefde in een van de meest […]

  2. […] Behendig nam ze een ulu, een traditioneel, halfrond mesje van de Inuït, ter hand om te helpen bij het opensnijden van de prooi. ,,Mag ik het hart proberen,’’ vroeg ze de gastvrouw naast haar, voordat ze een bebloed stukje […]

Geef een reactie

Your email address will not be published. Required fields are marked *