De arrestatie van 17 jonge mannen in Toronto op verdenking van een groot terreurcomplot verdween snel van de Canadese nieuwsagenda. Een neiging tot sussen en zwijgen manifesteerde zich in Canada, dat hecht aan zijn tolerante multiculturismemodel. Eén columniste stelde de aanpak aan de kaak. Volgens haar „negeert dit land de grootste olifant in de kamer.”

Door Frank Kuin

Toronto. Zie je wel, zeiden de leden van een Nederlandse delegatie die in Toronto het Canadese integratiebeleid kwam bestuderen: jullie krijgen hier ook te maken met radicalisering en terrorisme. Geen land ontkomt daar aan.

Daags voor de aankomst van de delegatie, de zoveelste om de Canadese aanpak van dichtbij te bekijken, had de politie van Toronto zeventien jonge mannen opgepakt op verdenking van een groot terreurcomplot. De verdachten zouden zware bomaanslagen hebben willen plegen op binnenlandse doelen, waaronder het parlement in Ottawa. Moeilijk bespreekbare bijkomstigheid: de verdachten waren allen moslim.

Eindelijk had ook Canada, waar tot voor kort serieus werd gesproken over het gebruik van shari’a (islamitisch recht) bij de oplossing van familieconflicten, zijn eigen potentiële Van Gogh-moord. Het ondenkbare leek gebeurd: er zou haat zijn gepredikt tegen de eigen, schijnbaar zo vredelievende waarden, door eigen burgers, binnen de eigen grenzen.

Skyline van Toronto

Maar opvallender dan het vermeende complot en de arrestaties zelf is de manier waarop er sindsdien op is gereageerd. Wat elders wellicht aanleiding zou hebben gegeven tot verhitte beschuldigingen en intensief zelfonderzoek, verdween in Canada al vrij snel van de nieuwsagenda. Niemand heeft het er nog over.

De neiging tot zwijgen en sussen, tot opzettelijk mijden van mogelijk opruiende uitspraken, vond direct haar beslag na de arrestaties. De politie van Toronto droeg de verplichte boodschap uit: een aantal willekeurige individuen, niet een hele geloofsgemeenschap, stond in de beklaagdenbank. Korpschef Bill Blair wees er trots op dat de politie, bij een bijeenkomst met gemeenschapsorganisaties, het woord moslim niet één keer had gebruikt.

Niet iedereen voelde zich op zijn gemak bij die overmatige politieke correctheid. Christie Blatchford, een columnist van het dagblad The Globe and Mail, schreef wat anderen niet hardop wilden zeggen. „Heb ik me verbeeld dat alle verdachten moslims zijn? Nee hoor. Ik heb het nagetrokken. Allen zijn moslim.”

Blatchfords column was zeer omstreden. Haar werd racisme en xenofobie verweten. Maar ze hield voet bij stuk. Door meer waarde te hechten aan het behoud van sociale cohesie en de lieve vrede dan aan de achterliggende oorzaken van het mogelijke complot, houdt Canada zichzelf voor de gek, meent zij. Door te zwijgen in plaats van een mogelijk maatschappelijk probleem aan de orde te stellen, „negeert dit land de grootste, dikste olifant in de kamer” – ofwel een onontkoombare realiteit.

Canadezen, in de veronderstelling dat sommige dingen beter ongezegd kunnen blijven als je met verschillende groepen wilt samenleven, negeren de olifant liever.

Tagged with:
 

Geef een reactie

Your email address will not be published. Required fields are marked *