Canadees nieuws, bestaat dat wel? Een radioreportage over timbits uit Prince Edward Island is misschien wel het ultieme Canadese nieuwsverhaal. Of gaat die titel toch naar brekend nieuws over nieuwe verkeersdrempels?

Door Frank Kuin

Montreal. Pas was er een mooie reportage op het Canadese radiojournaal – misschien wel het ultieme Canadese nieuwsverhaal, dus stop de persen. Het ging over Tim Hortons, een landelijke keten van koffie- en donutzaken die een begrip is in Canada, maar daarbuiten volslagen onbekend is.

Tim Hortons heeft restaurants in zo’n beetje alle plaatsen van het land. Heel huiselijk, heel gewoontjes, er is niets hips aan. Je vindt er geen lattes of biscotti. Canadezen gaan ernaar toe in hun auto’s of SUV’s of pick-up trucks voor hete koffie door het luik van de drive-through, en voor muffins en donuts.

En voor timbits. Timbits zijn kleine deegballetjes, ongeveer zo groot als een stuiter. Ze komen uit het gat van een donut. Je kunt ze krijgen in dozen van tien of twintig of veertig, en in verschillende smaken, zoals chocola, honing, of appel-kaneel.

Timbits zijn te krijgen in dozen van 10, 20 of 40, en in verschillende smaken.

Wat was nou het nieuws? In de kleinste Canadese provincie, Prince Edward Island, konden klanten van Tim Hortons met een hond een gratis timbit krijgen bij hun bestelling, voor hun huisdier. Inwoners meldden dat hun hond bij het zien van het rode naambord van Tim Hortons al opgewonden raakte van het vooruitzicht op die traktatie. Maar dat ging veranderen. Tim Hortons ging 15 cent berekenen voor een timbit voor de hond. Plus drie cent belasting kwam dat op 18 cent.

Het eiland sprak er schande van. Waar hebben de honden dit aan verdiend? Waarom ging Tim Hortons opeens geld vragen voor een gebaar van goede wil, een jarenoude traditie? Het bedrijf legde uit dat het bestaat om winst te maken, en dat het niet onredelijk is om een kleine vergoeding te vragen voor zijn handelswaar. Maar de verontwaardiging was groot.

Da’s nou nog eens Canadees nieuws.

Nieuws uit Canada – bestaat dat wel? Of is het een contradictio in terminis? De Amerikaanse filmmaker Michael Moore observeerde in Bowling for Columbine dat terwijl het Amerikaanse nieuws vol zit met schietpartijen, dood en verderf en gevaren die overal op de loer liggen, hij bij een bezoek aan Canada een item zag op het televisienieuws over de aanleg van nieuwe verkeersdrempels. Niet bepaald een onderwerp dat het bloed tot een kookpunt brengt (zie vanaf 7:28):

Het tekent een belangrijk verschil in cultuur tussen de twee buurlanden. Maar is in Canada daarom alles saai? Integendeel, als je goed kijkt gebeuren er juist ontzettend interessante dingen. Het land is in de afgelopen decennia in een hoog tempo veranderd van een gezapige, in hoofdzaak blanke maatschappij in een zeer dynamische, stedelijke, multiculturele samenleving.

In tegenstelling tot de Amerikaanse smeltkroes beschouwt Canada zichzelf als een mozaïek, waar immigranten uit alle delen van de wereld hun eigen invulling aan kunnen geven, zolang die maar voldoet aan enkele basisprincipes zoals gelijkheid voor iedereen.

Het is een ideaal, geen realiteit. Er bestaat discriminatie. Maar Canada streeft dat meer dan welk land ter wereld ook na. Juist in dat streven naar gelijkheid, in die diversiteit, zit hem de Canadese identiteit.

Daarin, en in timbits bij de koffie.

 

Geef een reactie

Your email address will not be published. Required fields are marked *