Canada overwon in Vancouver zelftwijfel met passie

De Olympische Winterspelen van Vancouver zijn na een moeizaam begin uitgelopen op een daverend succes in de ogen van de meeste Canadezen. Canada werd verrast door zijn eigen passie, en geïnspireerd door zijn eigen sporters. ‘Vancouver’ heeft het land een duw in de rug gegeven. 

Door Frank Kuin

VANCOUVER. Schoonmaakploegen zijn in de weer in het centrum van Vancouver, om de rommel op te ruimen na een gigantisch straatfeest dat uitbrak na de Olympische Winterspelen. Tot diep in de nacht vierde Vancouver zondag opgelucht en euforisch het slot van de spelen, die na een moeizaam begin nu door de meeste Canadezen worden gezien als een daverend succes.

,,Het is geweldig gegaan,’’ zegt bezoekster Sue Craig, die nog een laatste kijkje neemt bij de gedoofde olympische toorts aan de noordoever van het centrum. ,,Het enthousiasme was ongekend, en de organisatie heeft goed gereageerd op problemen.’’ Ook Steve Johnston uit Toronto, gehuld in een hockeyshirt, vindt dat ,,het niet beter had kunnen aflopen’’ met de Spelen. ,,Halverwege schreven mensen Canada af, maar op het eind hebben we de meeste verwachtingen overtroffen.’’

Hoewel Canada de Olympische Spelen twee maal eerder organiseerde, in Montréal (Zomerspelen 1976) en Calgary (Winterspelen 1988), schoot het pas deze keer in de roos, is de binnenlandse consensus na afloop van ‘Vancouver’. In Montreal waren de voorzieningen niet op tijd klaar, en bleef een miljardenschuld achter. In Calgary ging het organisatorisch beter, maar bleven de sportprestaties van Canadezen wederom achter: geen Canadese sporter haalde een gouden medaille op eigen bodem.

In Vancouver is dat allemaal ruimschoots veranderd. Bijna alles is volgens schema verlopen, en hoewel er nog geen financiële cijfers zijn, wordt er rekening mee gehouden dat de organisatie mogelijk quitte speelt. Bovendien won het gastland veertien gouden medailles, een record voor één land bij de Winterspelen. Het Canadese dagblad The Globe and Mail sprak gisteren van een ,,triomf.’’ Een kijker van de Canadese omroep CBC noemde de Spelen van Vancouver ‘Vantastisch’.

Er was zelfs lof uit onverwachte hoek. In de Britse media, die de Winterspelen in de eerste week afkraakten als ,,de slechtste ooit’’ wegens het milde weer, de dood van de Georgische rodelaar Nodar Kumaritashvili, en moeizaam transport, werd gisteren juist de vraag gesteld of ze zijn uitgedraaid op ,,de beste ooit’’. De BBC prees vooral ,,de beleving van bezoekers’’ aan de Spelen als een model voor Londen in 2012.

De slotceremonie van de Olympische Winterspelen in Vancouver.

Ondanks de goede afloop twijfelde Canada tot het allerlaatste moment aan zijn eigen vermogen om overtuigend uit te blinken op het wereldtoneel. Zie je wel, werd aanvankelijk gezegd: de medaillescore van de eigen sporters valt tegen. Zie je wel: de Britse pers kraakt ons af. En zie je wel: de Amerikanen gaan met de meeste medailles aan de haal – inclusief op het laatste moment wellicht nog het goud bij ijshockey.

Geleidelijk aan verdwenen die twijfels als sneeuw voor de lentezon. Canada werd verrast door zijn eigen passie, en geïnspireerd door zijn eigen sporters. Niet omdat zij als meedogenloze winnaars alle concurrentie van het toneel veegden, zoals het omstreden motto ‘Own the Podium’ leek te suggereren, op een manier die door velen werd ervaren als ‘on-Canadees’ wegens de agressieve toon. Maar juist door de menselijke prestaties van die topsporters.

Zij brachten het land, dat wegens zijn uitgestrektheid en diversiteit soms lijdt aan een gebrek aan samenhang, twee weken lang bijeen met een onafgebroken scala aan nationale emoties: van blijdschap voor Alexandre Bilodeau, die de eerste olympische gouden medaille op Canadese bodem won, tot compassie voor zijn gehandicapte broer Frederic, met wie Bilodeau zijn zege deelde, tot tranen voor kunstrijdster Joannie Rochette, die brons haalde nadat haar moeder halverwege de Spelen plotseling overleed.

De laatste twijfel werd weggenomen door de golden goal van de Canadese ijshockeyer Sidney Crosby – een historisch sportmoment voor Canada, dat eindigde met 26 medailles. Maar ook met meer dan dat: een nieuw geloof in zijn eigen potentieel, en een ongekende wil om dat zelfvertrouwen met passie uit te dragen. ‘Vancouver’ heeft het land een duw in de rug gegeven. Niet voor niets sprak John Furlong, hoofd van de organisatiecomité, na afloop van ,,het Canada dat er was en het Canada dat er nu is.’’

De aftelklok in het centrum van Vancouver na afloop van de Winterspelen.