Vandaag besluit Canada over ratificatie van het Kyoto-protocol rond de uitstoot van schadelijke broeikasgassen. De Canadese minister van Milieu David Anderson heeft kritiek op zowel de onwillige VS als de halsstarrige EU. ,,Ratificatie heeft vergaande gevolgen voor ons, ernstiger dan voor Europa.”

Door Frank Kuin

OTTAWA. Het Kyoto-Protocol rond de vermindering van uitstoot van schadelijke broeikasgassen is een ,,zeer oneerlijk” verdrag, dat grote vervuilers onder ontwikkelingslanden buiten schot houdt en eenzijdig is verworpen door de Amerikaanse regering-Bush. Toch staat Canada op het punt om de overeenkomst te ratificeren, zegt de Canadese minister van Milieu David Anderson — niet in de laatste plaats om het goede voorbeeld te geven.

De Canadese minister van Milieu David Anderson

De Canadese minister van Milieu David Anderson

,,Canada wil aantonen dat de reductie van broeikasgassen die klimaatverandering veroorzaken mogelijk is zonder grote economische gevolgen”, aldus Anderson in gesprek met NRC Handelsblad. ,,Dat is een praktische les voor onszelf én voor de rest van de wereld. Met name voor de Amerikanen, die over enkele jaren hun standpunt wel zullen veranderen ten gunste van een krachtig beleid om klimaatverandering te voorkomen. Zij zullen naar ons kijken en zeggen: als jullie het kunnen, dan wij wellicht ook.”

Canada zit wat Kyoto betreft tussen twee vuren. De afwijzing door de Amerikaanse president George W. Bush van het Kyoto-protocol over het terugdringen van de uitstoot van broeikasgassen was volgens Anderson ,,een enorme hindernis” voor zijn land. Maar, voegt hij eraan toe, Canada is ook teleurgesteld in de ,,ongevoelige” houding van de Europese Unie. Europese halsstarrigheid heeft de zaak in de afgelopen jaren meer kwaad dan goed gedaan, vindt de minister.

Toch zal het Canadese Lagerhuis vanavond bijna zeker instemmen met ratificatie van het klimaatverdrag, dat binnen tien jaar een reductie van de uitstoot van broeikasgassen als koolstofdioxide (CO2) voorschrijft tot 5,2 procent onder het niveau van 1990. Als ook Rusland ‘Kyoto’ ratificeert – onontbeerlijk na de Amerikaanse afwijzing – treedt het protocol officieel in werking.

,,We zijn bereid om van start te gaan, omdat het van essentieel belang is”

De Canadese ratificatie is in eigen land omstreden, vooral sinds de terugtrekking van de VS. Wegens de nauwe economische banden tussen de twee landen – 85 procent van Canadese export gaat naar de VS – vrezen Canadese bedrijven dat Kyoto hun concurrentiepositie zal schaden. Industrieën, met name in olieproducerend Alberta, voorspellen dat honderdduizenden banen zullen verdwijnen.

De anti-Kyotolobby wijst erop dat behalve de Verenigde Staten, die verantwoordelijk zijn voor ruim een derde van de wereldwijde uitstoot van CO2, ook andere grote vervuilers als India, Brazilië en Mexico gewoon kunnen blijven uitstoten, omdat ze gelden als ontwikkelingslanden. Canada is per hoofd van de bevolking een van de grootste vervuilers. Maar de totale Canadese uitstoot, wereldwijd een paar procent, is volgens tegenstanders niet de moeite waard om eenzijdig de Canadese economie voor te laten ontsporen.

Uitstoot bij de Canadese teerzanden in Alberta.

Uitstoot bij de Canadese teerzanden in Alberta.

Aan de andere kant huivert Canada van het unilateralisme van Bush. Zijn besluit om niet mee te doen aan Kyoto was ,,een verkeerde beslissing”, vindt Anderson. ,,Als we allemaal achterover zitten en wachten tot iemand anders iets doet, dan komt er nooit wat van. De Amerikanen doen heel weinig, de Europeanen hadden meer kunnen doen, de ontwikkelingslanden doen helemaal niets.”

Canada gelooft heilig in internationale samenwerking binnen de Verenigde Naties. Anderson noemt ratificatie van Kyoto daarom ,,een verstandige zet”. Wel is hij het met het Canadese bedrijfsleven eens dat ,,ratificatie vergaande gevolgen voor ons heeft, ernstiger dan voor Europa.” Het zou de Europeanen dan ook sieren als ze wat meer begrip zouden hebben voor de Canadese positie, aldus de minister.

,,De EU heeft belabberd onderhandeld,” betoogt Anderson. ,,Als ze het een beetje beter hadden gedaan, dan hadden de Amerikanen nog ondertekend voor de verkiezing van Bush. De regering-Clinton wilde tot een akkoord komen, maar de Europeanen, onder druk van de milieuorganisaties die de politieke realiteit niet begrepen, maakten ratificatie onmogelijk.”

,,De Europeanen begrijpen het belang van wereldwijde emissiereducties niet”

Sindsdien is Canada herhaaldelijk met de EU in botsing gekomen over Kyoto. Het land stelde harde voorwaarden om mee te blijven doen. Zo bedong Canada punten voor zogeheten sinks, bossen die CO2 uit de atmosfeer opnemen. Bovendien maakte Canada zich sterk voor de verhandeling van emissierechten, die het land toestaan om een overschot aan reductie van andere landen te ‘kopen’ als het zijn eigen doelstellingen niet haalt. Milieuorganisaties en de EU, die vinden dat elk land ook zelf tot reële reducties van CO2-uitstoot moet komen, beschouwen deze herzieningen als verwateringen van het protocol.

,,De Europeanen begrijpen het belang van wereldwijde emissiereducties niet,” meent Anderson. ,,Ze zijn te gefixeerd op de uitstoot per land. Het maakt niet uit of een ton CO2 de lucht ingaat in Congo, Cuba of Canada. De Europeanen hebben een koepel binnen de EU, maar ze zijn tegen zo’n aanpak door anderen.”

Canada wil worden beloond voor bossen die CO2 uit de atmosfeer opnemen.

Canada wil worden beloond voor bossen die CO2 uit de atmosfeer opnemen.

Verder wil Canada worden beloond voor vermindering van de Amerikaanse uitstoot van CO2 dankzij schone elektriciteit uit Canadese waterkrachtcentrales. ,,Als je de uitstoot van de VS verlaagt door hun schone energie te leveren, gaan emissies omlaag en wordt de atmosfeer van de aarde verbeterd,” redeneert Anderson. De EU heeft dit verworpen, volgens Anderson met ,,irrationele” tegenargumenten. ,,Als er schone energie van een niet-Kyotoland naar een Kyotoland gaat, dan wordt het Kyotoland daarvoor beloond. Maar als de schone energie van een Kyotoland naar een niet-Kyotoland gaat, telt dat niet. Dat is onredelijk. Het ontmoedigt de ontwikkeling van schone energie.”

De 240 megaton CO2-uitstoot die Canada volgens Kyoto moet verminderen, wil Canada voor een kwart halen uit de verkoop van schone energie aan de VS. En derde moet komen van de sinks. De rest moet worden gehaald uit daadwerkelijke reducties (zeventig megaton door bedrijfsleven en overheid, dertig megaton door consumenten). Onlangs ontvouwde Anderson een ,,uitdaging aan Canadezen” om de persoonlijke uitstoot van CO2 met een ton per persoon terug te dringen, onder meer door de auto vaker te laten staan en huizen beter te isoleren.

,,We zijn bereid om van start te gaan, omdat we denken dat het van essentieel belang is en dat andere landen aan boord zullen komen,” aldus Anderson. ,,Kyoto is zeer oneerlijk, maar het is een begin en op dit moment het beste wat we hebben.”

This post is also available in: Engels

Tagged with:
 

Geef een reactie

Your email address will not be published. Required fields are marked *